Eg sat med vidåpne auge og øyre på stilk.
Pappa fortalte frå “gamle dagar”.
Historiar om oljelampar og forbodne radioar,
og om alltid å lese juleevangeliet på sjølvaste julafta.
Fortelfingar om krig og framandfolk,
usikkerheit og alvor.
Levde meg inn i den tida han fortalte om,
då platespelaren måtte sveivast igong og søndagane var heilage.
Fjellet var arbeid og inga glede,
der torva vart henta med kjerre og hest.
Mykje som skjedde i beksvarte natta,
og eg ville høyre og høyre,
men no er alt stille.
Berre minna er att om forteljar og hans tid.
Det er sĂĄ godt ĂĄ ha denne kjennskap.
Om oljelampar og grammofonar,
og om straumlause hus.
Kampen for dagen og kampen for samhold og kampen for friheit.
Eit vingeslag, og eit til.
Tankane blir lette.
Eit vingeslag til,
og alt det tunge er vekk.
Enda eit vingeslag
og du svevar høgt der oppe.
Inga bekymring i sikte.
Eit vingeslag.
Du er så klar over det sjølv.
Du treng ikkje andre til ĂĄ pĂĄpeike det,
dine feil.
Du prøvar trå varsamt, men kvar enn du trår, må du passe deg.
Auge og øyre står parat.
Trå varsomt, men ikkje utslett deg sjølv.
Trår du litt feil av og til, lærer du av det.
Dei som sit der pĂĄ gjerdet og ventar, pĂĄ dine feil,
kanskje burde dei trå varsomt sjølve?
Â
Vi er berre menneske, og ingen er feilfrie.
Det er berre det at dei som sit der pĂĄ gjerdet,
klare til angrep,
sit med ei makt,
og trykkjer deg ned.
Kven er det eigentleg som bør trå varsamt?
Kven er eigentleg feilfri?
Du trĂĄr varsamt i hĂĄp om at ingen legger merke til din eksistens.
Til behag eller ikkje,
for dei som sit pĂĄ gjerdet og ventar.
Vi er som vi er om vi er sĂĄnn eller slik.
Vi gjør som vi gjør om vi er slik eller sånn.
Vi kan nok forbedre,
vi kan nok forandre.
Vi er som vi er og vi kan akseptere.
Â
Akseptere, forbedre, forandre, skolere.
Vi er som vi er,
ogsĂĄ du som DU er.
Kan vi da sammen forbedre,
forandre og skolere?
Og sammen kan bĂĄde du og vi akseptere?
