overtenke du gjer det, overtenker kva var det som vart sagt var det meint slik eller slik ein dårleg følelse i magen var det ikkje positivt meint var det verkeleg ikkje bra kvifor kvifor sa vedkomande det den sa kva var det som ikkje vart forstått misforstått slitenheita overmannar deg og du går ned for telling du overtenker og lagar noko i hodet som ikkje er bra du ristar på hodet i etterkant – når det er oppklart kva som var saka men der og då var det det som var realiteten katastrofetankar overtenke ditt forsvar og angrep – men berre mot deg sjølv
ny dag og nye muligheter og av og til er de vanskelig å finne, mulighetene selv om de ligger der rett foran deg, føles ideene langt vekk nesten helt tomt og du ser ut i luften hva skal du bringe inn i den nye dagen er det ikke om og om og om igjen du slår blikket ned, vrir på deg, og ser ut i tomme luften mulighetene ja… ta de – grip de – gjør noe er det ikke lett å si, men ikke så lett å gjøre tankene flyr, og du føler du må ta deg sammen du vrir på deg igjen, og ser ut skyene og den blå himmelen, og sola en ny dag har startet, og du er heldig å få være en del av den du er I dagen og du starter å fylle den med en god kopp kaffe ah så kommer planene trillende som perler på en snor du vet hva du skal
Årstidene, av og til går dei i surr, tenkjer du Det er vinter når det er vår og sommar når det er haust Du ser blomstrane som har falt til bakken fordi vinden har vore litt for kraftig siste dagane Regnet har bløtt jorda så det er gode vekstforhold igjen Frå tørke til bløyte
Varme solrike dagar har blitt erstatta med haustlig følelse – og det før sommaren har starta Blomstrane på plommetreet har krympa inn Det er allereide den tida igjen, som i fjor og åra før, då det er like før plomma stikk fram mellom blada på treet Det er den tida igjen, og du får ein følelse av at tida rasar av stad Når plommene er modne, er det haust, tidlig haust
Du ser ut mot hagen, og på plommetreet og dei andre trea, og tenkjer disse tonkane Det er på trea du ser tida, på ein måte Gangen i det – frå blada har vokse ut, til blomsteren har spredd ut sine vakre blad, og til de krymper og blir til små knutar, starten på plomma Heile prosessen, trea som spirar, blomstring, innhøsting av fruktene og bladfellinga Årstidene går ikkje i surr slik, om du fortstår Berre når kulden slår til når den ikkje skal, og du står og ser ut, der sola leikar mellom skylaga, for å bestemme seg om dagen blir varm eller kald
Sorgen eter seg innover, om du lar den Det er om å gjere å møte den, forstå den, og akseptere Ikkje det enklaste når det gjelder mennesker ein er glad i Når ein ser nokon svinner hen, nokon har det vondt, eller nokon har mista gløden Det gjer vondt i hjarte rett og slett Og sorgen blir akkurat litt for stor Det er trongt om plassen og sorgen har teke kommando Det er kaos i hodet og kroppen er litt lamma Det er som ei tåke rundt deg og du famlar nesten i blinde Du veit
Brått er de der, så vakre Stråler mot deg i vakreste pryd, som tusen soler over en grønn eng Kan det bli vakrere enn dette, tenker du Og noen dager senere ser du det, at det har blitt vakrere enn noen gang Det gule har blitt til et gjennomsiktig slør Puff sier vinden, og sløret vibrerer bittelitt Enda et puff, og der flyr sløret med vinden, høyt opp i luften, ut av sikte Noen daler ned som vakre gjennomsiktige paraplyer Så står de der, nakne igjen, de som bar den vakre kronen
Av og til tenker du det bare, andre tider skriver du ned det du tenker Ord og tanker Skrive deg ut av glede og sorg Ord til glede og ord til ettertanke, ord til informasjon og ord til lære Ord og skrift til ære Det er godt å kunne sette seg ned, og få ordene lagret Noe angres det på og slettes, annet kommer ut, og tolkes både slik og sånn Ord er ord, og ord har makt
Du var der brått, i tankane, igjen Ikkje at du ikkje er der langs med, men brått var du der så klart som dagen Og eg saknar deg slik Hadde du berre vore her, slik du var, slik eg hugsar deg best I velmaktens dager, med smilet og lunheita di, aldri heva du stemma, aldri var du sint Min gode pappa Og eg saknar dokke to, saman For dokke har alltid vore saman Sjølv igjennom alt som har skjedd i livet og på reisa, så har dokke vore saman Sterke i lag, fine i lag, trygge i lag Eg saknar å ha dokke der, plattforma mi Eg saknar fortida, ikkje barnet, men tilstedeværelsen i romet, saman med dokke to Eg saknar det slik, og det er så sårt å tenkje på brått, at den er borte vekk nesten, plattforma Du var der brått, i tankane, sterkare, og eg kom på at eg ikkje hadde snakka med deg på ei stund Ikkje er det så lenge sidan eg var på grava di, og planta blomster, og sa hei Men no sa du i fra; forglem meg ei For alltid i mitt hjerte, kjære gode pappaen min
Eg hugsar dokke så klart som dagen Slik dokke var då, den gong da Og eg saknar tida Eg saknar dokke Eg veit det ikkje går å kome seg tilbake Men det er lov å dvele ved fortida, slik den var For no svinner den mellom fingrane sakte men sikkert, og berre minna sit igjen Eg hugsar dokke som om det var her og no, og vi hadde ein samtale Eller dokke kom på besøk Eg vil ikkje ha tida tilbake, men eg skulle ønske dokke var her, slik dokke var Og eg veit det, så klart som dagen, at det ikkje går
Det føles ut som om noko langt inne i meg, er i ferd med å bli røska ut Kanskje er det gråten som sit for langt inne Kanskje er det fortvilelsen og saknet av det som var, som riv og slit Eg veit at tida ikkje kan gjerast noko med Eg veit Berre saknet av det som var Stoltheita over det som var Eg saknar så innmari av og til
Og det betyr at eg har vore heldig, tenkjer eg Valget av foreldre var midt i blinken Det er berre det at når dei svinner hen, vil du ikkje være med lenger Fordi det er så vondt å sjå Nokon klarar seg til det siste, mens andre har ein durabelig kamp Noko riv og slit inni meg, og det er kanskje sorga som arbeidar Det er som ein tornado langt der inne – som kjempar kampen om å sleppast fri Du har lyst til å berre rope ut så høgt du berre kan Det er som eit jordskjelv i heile deg, der alt rundt rasar og du ikkje går klar
Men du går klar, enn så lenge, og står igjen på stødig grunn Sorg og glede går hand i hand Aksept og bearbeidelse like så Det er tøft livet Og kven går og tenkjer på; “at det er dèt vi har her, her og no, som er sjølvaste livet”
nord sør aust og vest so enkelt og allikevel so vanskelig klokka tolv klokka seks klokka tre og klokka ni og kva høyrer til jau du forstår nord er klokka tolv sør er klokka seks aust er klokka tre og vest er klokka ni barnelære som har vorte gløymt ei lære som burde være klokkeklar men om du snur deg litt då må du ha kompasset for då endrar alt seg
Du står med glaset i handa, kaldt vatn renn frå springen Du gir ikkje opp, tenkjer du Ingeting kjem gratis Du kan velge å sitje ned, å ta livet med ro, og la det gå sin gang Eller du kan ta i eit tak, og gjere noko med noko, og bidra til ein betre kvardag For eksempel helsemessig, fordi musklar er ferskvare, og viktige alle tider Det trengs ikkje være voldsomme tiltak
Det er dette med bevegelse og balanse Brått er du i den alderen at det som vart tatt forgitt, no må trenast og øvast på meir Vedlikehaldet Det ligg ikkje der og kan plukkast fram når behovet skrik etter det Nei, det forsvinn sakte men sikkert mens dagane og åra går, og du fortsatt består Du gir ikkje opp, gjer du vel Berre litt skal til Ein liten tur – gå trappa istaden for heisa, kanskje ta nåkre symjetak i godt lag, for ja, vedlikehald er rett og slett tingen Litt kvar dag – eller litt anna kvar dag Då gir du ikkje opp nei, du står på Du fyller glaset med vatn, drikk det, og tenkjer; dette er starten Dette skal du gjere kvar einaste dag
