Småe føter, gullsandalar, lakksko og sløyfe i håret.
Langt krøllete hår, som berre vart kortare og kortare…..
fordi det enkelte morgonar fantes ei og anna tyggis-klyse inntulla i håret…..
Småe barneføter i ei trygge bygd.
Grusveg og lite bilar.
Teikna paradis i vegen, hoppa strikk og klinka kule.
Sykla det fortaste ein kunne
– mest nedover bakkane med hendene over hodet.
Oppover var tyngre og veldig kjedelig………..
Sykle som dei verdensmesterane vi var – med ei hand av styret, med begge hendene av styret – ikkje noka sak. For øvelse gjer mester.
Søndagsmiddagane var vekas opptur med dessert!
Og den gode middagslukta når ein kom heim frå “søndagsskule”
– der ein hadde fått anten ein fisk i garnet eller ei gullstjerne.
Kva visste desse småe om framtida?
Ingenting.
Inga bekymring.
Berre nyhende som vart fortalt av andre vaksne
– pluss alle spøkelseshstoriar og forteljingar frå krigens dagar.
Underhaldning utanfor tv-boksa.
Familie og venner.
Mange born ute som fant på mykje artig året rundt.
Og var det ein “kjedelig” dag – ja då låg der bøker og venta å bli lest.
Å kjede seg…..
ja ein visste vel kva det var på den tida også,
då eg og du hadde småe føter.
Men…. småe føter jobba trutt
– opp og ned bakkar
– over fjøresteinar og andre steinar.
Glansbilder – glansbildebøker – fargebøker – fargelegging – barnekor og foreining.
Ja, for dei småe føtene skulle bli/gjere som sine mødre,
så det var barneforeining i bygda.
Det vart laga mat (mest vafler) og hadde songbok og delte bibelvers.
Men med tida vart alt så veldig barnsleg.
Skulle ikkje være med på noko.
Berre henge rundt.
Sminke vart innført –
Yngres for ungdomen –
ungdomskveldar og andre kveldar.
Småe føter – der sko ikkje passa lenger – vanskeleg å finne rett størrelse.
Moped/pidder susa mellom bygdene.
Heimeåleine……
småe føter hadde vorte “vaksne” – iallefall i eige hode.
Tidleg vaksen og visste alt.
Verdensvant utan å ha vore ut av bygda, nesten.
Konfirmert fordi alle andre gjorde det.
Forventa.
Stor stas for bygd og folk.
Hakket vaksnare og prøve seg heimafrå.
Plokke jordbær og jobbe på gard.
Tjene eigne pengar og kjenne seg stor i verden.
Lengte heim og være blakk når bussen heimover var betalt.
Forventningar til småe føter.
Ikkje enkelt å gå inn i den vaksne sin kvardag,
men kvardagen kom snikande for monge.
For dei fleste.
Nokon har spurt; “kva er vitsen med alle pliktar”
Ja kva er vitsen, men dei fleste gjer det som er forventa.
Småe føter har vorte størrelse stor/vaksen.
Med ansvar for alt.
Inga tyggisklyse inntulla i krølla hår.
For ein har lært seg at ein ikkje skal leggje seg med tyggis i munnen.
Det er så mykje ein har lært seg
– frå dei bittesmåe føtene sprang omkring –
og til dagen i dag då føtene kanskje ikkje passar inn i eigen sko.
Kanskje klemmer det rundt ei tå, eller det er gnagsår på ein hæl.
Dei småe føtene og naiviteten –
vokst inn i store sko og verkelegheita.
Mette Josteinsdatter Kvalsvik
01.10.19
#naiv
#småesko
#storesko
#vaksen
#littavhvert
#minedikt
#etdiktomdagen
