“Man lærer så lenge man lever”.
Og det er noko i det.
Sjølv om du  er midt i livet, lærer du.
Lærer til stadigheit av dine feil og erfaringar, og av dine valg.
Positivt og negativt, hand i hand.
Stabilt ei god stund, humpete og svingete, med motvind som blåser deg over ende, nesten.
Men du klamrar deg fast og rettar deg opp etter turbulente og tunge tak.

Det er vel slik dette livet, ikkje enkelt, litt strabasiøst, ei glede og ei lykke, ei sorg i det stille.
Der du plukkar opp og limar saman, finner brikkar som passar godt.
Ryddar opp i feil og manglar, retter ut ein krokete veg.
Ikkje alltid passar brikkane inn, legger til side og lar dei vente.
Så ein dag er det akkurat den, brikken som har ligget der på sida og venta.
Det var den sin tur, no passa den inn.
Er det ikkje rart korleis ting plutselig faller slik på plass?

Akseptere, resepktere, være audmjuk og være stolt.
Sjå på moglegheitar, sjølv i verste motgangs veg.
Dette livet, denne læra, desse oppturar og nåkre nedturar.
Livets lære i ein neve, kaste terning, kaste loss.
Å ta sjansen på dette livet, å ta sjansen på her og no.
Ja, man lærer og man lever, det å våge, settes fri.
Livets lære, i ein neve, åpne opp og kaste loss.
Eit puslespel med mange brikkar, og etter kvart so passar alle.

Mette Josteinsdatter Kvalsvik

#minedikt #puslespel #etdiktomdagen #kasteloss #dikt #tankarblirtilord #audmjuk #kasteterning #sjansen