Du føler det meste går i mot
Det buttar frå alle kantar
Og du seier ifrå
Du vil gjere noko med det, men blir oversett
Ingen høyrer, og alle berre jattar med
Eller gjer dei det, eller ser dei ned på deg
Motgangen er ikkje stor, men stor nok til at den følast
Og det er ikkje godt på nokon måte
Det gnagar

Kvifor står i stampe, og kjem ingen veg
Rosene kan være så raude som dei berre vil,
men falskheita syder igjennom og svir dei vakre blada
Eit etter eit fell dei, blada, og du ser kva som er problemet
Det går å gjere noko med det
Om det så er å starte med deg sjølv, og ta steget ut i det ukjente
På nytt, igjen,
Du har løyst så mykje frå før av, at dette går nok dette og,
tenkjer du

Du er sterk i deg sjølv, i stillheita du fører med deg
Ikkje alle treng å være høglydte
Ikkje alle har den eigenskapen av hardheit, ikkje du, eller kanskje har du det
Roseblada raudna brått, ikkje alle var svidde eller uttørka
Ein ny start, eit nytt kapittel, og du midt i det,
som ein vakker nyutsprungen rose-bukett

Mette Josteinsdatter Kvalsvik
23. februar 2024

#minedikt #etdiktomdagen #tankerblirtilord