JULEROSER
(redaktør Herborg Kråkevik)

LUKE NR. 8

Da Sankta Klaus var her

Det var kvelden før jul, og så stilt i vårt hus
at ingen høyrdest, nei ikkje ei mus.
Ved peisen var strømpene hengt opp på plass,
for no skulle snart Sankta Klaus med sitt lass
sjå innom til borna, som sov i si krå
i draum om alt godt som dei snart skulle få.

Og mamma og eg, vi var nett gått til ro
– vi låg under dynene alt, båe to –
da brått ut i tunet det vart slikt eit bråk
og trakking og tisking og skramling og ståk,
at eg sprang ut or senga og fòr som eit lyn
til glaset og såg ut.
Å du for eit syn!

Der ute låg nysnø, og månen skein klar
– eg såg alt som fanst der, så lyst som det var.
Kva såg eg? Ein slede, ein liten og nett,
med åtte små reinsdyr som drog han så lett,
og høgt opp på sleden ein blid gammal mann,
Det var Sankta Klaus!
Ja, så menn var det han!

Så rappe som ørner var reinane hans,
og han hyppa på dei, og han skreik utan stans:
“Hei Hoppar, Hypp Dansar, Hei Flygar og Flink
og Lettfot og Lynsnar og Dunder og Blink!
Så, oppover vegen! Til topps no! Hei hopp!
Heng i kvar og ein!
I galopp, i galopp!”

Lik lette små haustlauv som vinden slit laus
og sender i vêret – slik fauk Sankta Klaus
og dyra og sleden med leikety-last
rett oppetter veggen i flygande hast.
Og vidare bar det, men no i meir mak
for no trippa klauvane oppå vårt tak!

Eg snudde meg brått – og eg kvakk, men laut le:
Der kom Sankta Klaus gjennom peispipa ned!
Han var kledd i ein skinnpels frå hovud til fot,
og pelsen var flekket av oske og sot.
Han letta fra aksla ein bylt som han bar
– ein skulle mest tru det var kramkar han var!

Han blunka så lurt, og han smilte og lo.
Han var rundleitt, og nasen var raud som ei glo,
og kinna som eple, og skjegget hang sidt,
og lyste som nysnø, så drivande kvitt.
Han beit i ei snadde, og røyken låg blå
kring hovudet hans – som ein krans, mest, å sjå.

Han hadde ein mage så trillrund og god
som skalv som ei skål med gelè når han lo.
Han var lubben og velfødd frå hovud til hæl,
eg måtte mest le når eg såg på han vel.
Eg vart ikkje redd han, nei, langt derifrå!
Han var berre snill, det var lett nok å sjå.

Men no fekk han brått-om. Han opna sin bylt,
og snart var kvar strømpe i peiskråa fylt.
Med fingeren på munnen han nikka til meg,
og opp gjennom peispipa fòr han sin veg.
Han sprang opp i sleden og ropte: “Av stad!”
– og vekk var dei alle, som bortblåsne blad.

Men hit gjennom nattlufta klang det eit rop:
“God jul, og god natt no, til alle i hop.”

av Clement Clarke Moore
gjendikta av Halldis Moren Vesaas

#lukenr8 #julekalender #herborgkråkevik #samlagetegmont #advent #ventetid #adventskalender #clementclarkemoore #halldismorenvesaas #dasanktaklausvarher #8desember