Du les det som står
Tolkar det der og då
Skrifta på veggen, verken meir eller mindre
Tenkjer ikkje utanfor eller innanfor
Berre det som står
Kunne det vært ei anna meining i den setninga
Meinar vedkomande noko anna enn det som står
Ligg det noko mellom laga
Er det innpakka eller strake vegen i klartekst
Analysere og tolke
Snu og vende
Så får alt ei heilt ny betydning
Men det var ikkje det eg ville fram til…
Eller var det det, i underliggande kontekst
Det er ikkje godt å forklare eller vise
På utsida ser alt berre perfekt ut
Alt ein kan klare med eit smil på “nesten skeiva”
Det heng so å seie på kanten av stupe til tider
Men det heng i hop
Limet held så vidt
Det indre lime
Klaska på med både eine og hint dei dagane det trengs være meir sosial enn ellers
Og litt farge i kinna og augemaling og lepestift… jau då ser ein mesta “frisk ut”
Kortstokken rasar når eg går inn døra
Hjelp meg opp trappa… nei eg klarar det sjølv
Må klare det sjølv om eg skal klare dagane og framtida
Ein vil sjå noko lunde ut, ikkje sant
Vise at ein duger sjølv om ein ikkje duger lengre
Duger….
Kva duger ein til
Duger til å gå heime…
Duger til ingenting…
Duger til å gå rundt med “smerte”
Duger til å utnytte systemet
Duger til…
Kva…
Eg tek meg saman
Er det noen her?
Lurer på det mange ganger
Og spesielt når kanal skiftes eller settes på pause på TV,
opp til flere ganger
Og du ikke er i nærheten av fjærnkontrollen
Hvem er det da?
Eller er det teknologien som bare går amokk
Om det er noe/noen her…
hvem er det da?
Draumen som kom i natta
Nokon insinuerte at dei faktisk ikkje visste om eg hadde slutta å røyke…
Ja, det var no ei stund sidan dei hadde kjent røyklukt da…
Orda låg i lufta..
Nokon fant ei glo på søppeldunk-loket som var av metall…
Ikkje mi sa eg…
Dei mistenkte meg for å lyge!
Eg vart så lei med… hadde eg tatt berre EIN sigarett, sa eg, så hadde eg øydelagt ALT for meg sjølv
Trur dokke eg vil meg sjølv så vondt?
Dei berre ser på meg, men seier seg så einige…
Så kjem alarmen og dei må gå… vi er på jobb
Eg må inn igjen på avdelinga mi… og møter dei som skal utrykke.. dei ser på meg og ristar på hodet… eg hadde gløymt å ta med alarmtelefonen
Søren…
Det trengtes hjelp på eit rom… Eg kjenner navnet og vil helst unngå det… men …
Eg oppdagar at eg er på veg igjennom kirurgisk operasjonssal og gang
Forstår eg er milevis frå mi eiga avdeling
Spør i ei luke om hjelp, på Ullevål sykehus, og einaste løysing er ei drosje – og han som køyrer drosja sleper halve bilen over fortauskanten og spinn dekk…
Ikkje aktuelt… Eg byrjar gå.
Treff Tove og ho kan vegen
Vi går ut i villmarka, inn og ut mellom bygningar og arbeid på markar
Eg er fascinert av dei gamle metodene dei brukar på markane og tek bilde
Då kjem ei vakt bort og seier at det bildet må slettast, for det er forbåde å ta bilde her
Vi går vidare…
Så er eg på kjente trakter og ein eg kjenner godt nok, kjem og viser meg ei regning eg først trur er av gravsteinen, men som er av kaka…
eg stryk han over kinnet og seier at det skal gå bra dette
Så husker eg ikkje meir…
Når ein føler at energien har gått andre vegar
Jauda, energi er det å ta av… men det vart brått tungt å leite etter den
Litt slik at; kunne den ikkje berre kome gratis då!
Det virrar rundt i hodet
Klarar ikkje ta fast noko
Svimmhelheita kjem og fer – som ein karusell
Planlegging – kan ikkje enno – for veit ikkje
Avhengig av tilrettelegging og planlegging
Klarheit i framtidige gjeremål
Kan ta det på sparket, nesten
Mistar nesten følelsen av tid og stad
og meistringsfølelsen skriker lenger der framme
Kontroll
Forutsigbarheit
Det går ikkje alltid det…
Flott belysning og lang gang
Ser en dame kommer imot fra venstre, rundt hjørnet
Er på rett plass da..
Wow stilig – vi har samme genser!
Jeg går mot henne
Ser på henne, ler lett, og sier: “Så artig at vi har samme genser med stjerne på”
Så ser jeg at vi er så like!
Likt kledd!
Og i det jeg ler lett, peker på oss, og går mot en ledig toalettdør, går jeg meg nesten inn i speilet i enden… jeg har snakket til speeilbildet mitt,
Og, jeg er inne i herrenes gang…
Snur meg rundt, tar meg litt til hodet, går med lette ben ut, later som ingenting, treffer en herremann på veien…
Kommer meg inn i “damer” sin gang og finner et ledig toalett
Ser meg selv i speilet der, og tenker at nå er det like før
Er lettere flau og lattermild når jeg rusler mot bordet i loungen
Går det an…
Hva var det som skjedde der?
Jeg trodde virkelig at jeg så en annen person
Det var faktisk både litt ekkelt og tragisk morsomt
Øyeblikket var for virkelig
Vet ikke om jeg liker slike speilganger lenger
En tåre faller til jorden
og den rommer alt
En fugl faller til jorden,
den har mistet alt
Et menneske
plukker opp tåren som rommer alt,
mens fuglen ligger tilbake i ensomheten
Så reiser fuglen seg og flyr avsted,
høyt høyt over skyene
Tåren renner mellom fingrene til mennesket
og det står igjen tomhendt og ser fuglen fly,
høyt der oppe
Fri som fuglen tenker mennesket
fri som fuglen
Eg kjenner vinden i andletet
Stryk lett over kinnet der eg sit og ser ut over åpe hav
Eit lett svøp som minnar om ein draum eg hadde –
eller at eg låg vaken i søvnen og ikkje kunne røre ein muskel
Det var det som slo meg der og da – det minnet om den søvnen som var så tung
og stryket over andletet eg ikkje klarte vakne til
Kven strauk meg over andletet?
Det er slike tankar som kjem når ein sit slik og skuar ut over havet –
ut i evigheita og forbi
Eg kjenner vinden tek tak
Røskar i heile skrotten og eg må halde meg fast
Vinden som stryk så lett og tek latteren med seg over dei sju hav
Som også kan rive og slite så ein nesten må legge seg ned på bakken
for å ikkje følge med i vindkasta –
slik det gjorde ein gong på ein fjelltur eg minnast –
for lenge sidan
Eg kjenner vinden og eg høyrer den,
og tenkjer av og til at det er ein song som kjem sigande
Heilt til det ikkje er ein song lenger,
men eit kraftig brøl, nett som frå ei sint løve eller ein svolten tiger…
ja det er slik ein kan tenkje når ein står i det,
og orkanane herjar ute –
for dei gjer det, og har gjort det –
og øydelagt mykje på sin veg
Eg kjenner ein bris som kilar i andletet
Tærne duppar så vidt i sjøen der eg sit og skuar utover – så langt eg kan sjå
Så skvulpar det over og eg er våt over meir enn dei duppa tærne
Det er slikt vinden kan gjere når den kjedar seg, og vil ha litt moro –
då tek den i eit tak og lagar bølger på havet, som kvulpar over når dei kjem mot land
Og det er då det slår meg at alt er så uforutsigbart
Jeg forstår ikke greia…
Vi vet jo alle at vi alle er forskjellige
Det finnes ikke ETT eneste menneske som er totalt likt
Og derfor er det bare slik at vi også utvikler oss forskjellig og går de forskjellige veier og opplever de forskjellige ting
Og vi får de forskjellige oppfatninger og antagelser og meninger
Jeg forstår ikke greia uansett…
Hvorfor noen alltid skal henge seg opp i hva andre bedriver tiden sin med
Som om vedkommende har noe med det
Som om det er vedkommende sitt ansvar å blande seg inn
Bedrevitende heter det av og til
Og fortsatt forstår jeg ikke greia
For om vi hadde sett på hverandre med aksept så hadde vi vel vært gladere alle som en?
Vi hadde turt se hverandre i øynene uten bekymring for spørsmål og kommentarer
Men selvfølgelig, man må jo bry seg!
Hvor går grensa
Jeg forstår ikke….
Greia er…
