ei kĂ„pe som varmar…

 

Ja, ein kjenner det pĂ„ seg – at noko er i emning – noko held pĂ„ Ă„ skje.
Kjenner det pÄ gikta

Ja, dei sa det nÄr kroppen ynka seg, og det kvitna i fjellet,
og rima i vegkanten.
Naturen sine vakre drakter, og no er det ny kÄpe pÄ.
Ei kÄpe som varmar og vernar, det er vinterkÄpa ein snakkar om no.

 

Haustlauvet har falt, stille no mot slutten.
Eit teppe pÄ bakken, eit vindpust stryker over.
Lauvet, er det di nye vinterkÄpe?
VinterkÄpa, og ein kjenner det pÄ gikta


 

Lauvet og kĂ„pa – Ă„rstidene og tida – rundt og rundt med vinden det fyk.
NÄr kÄpa er sliten og faller til bakken,
dÄ er det sola som igjen varmar opp.
DÄ brytast lauvet som lÄg der sÄ godt.
GrÞnt kjem til syne, vÄrkÄpa er klar og gikta berre forsvant?

 

 

Mette Josteinsdatter Kvalsvik

 

 

 

Eit dikt som kom til ut av eit svar pÄ innlegg til bloggeren DEDICAT for kanskje eit Är sida?

 

 

#vinterkÄpa #minedikt #vÄrkÄpa #etdtiktomdagen #dikt #tankarblirtilord #kjennerdetpÄgikta #gikta #Ärstidene #naturensinevakredrakter

6 kommentarer

Siste innlegg