Tenn lys, et lys skal brenne For denne lille jord Den blanke himmelstjerne Der vi og alle bor Må alle dele håpet Så gode ting kan skje Må jord og himmel møtes Et lys er tent for det.
Tenn lys, to lys skal skinne For kjærlighet og tro For den som viser omsorg Og alltis bygger bro Må fanger få sin frihet Og flyktninger et hjem
Tenn lys, for dem som gråter Og dem som trøster dem.
Og en fin påskekylling dukker opp 🙂 Og å skrive HURR A… slik oppdelt var nok ikke helt korrekt.. men men alt går – og spesielt når det vart så liten plass i flagget 😀
og en bok jeg har arvet fra mamma – og du verden så spennende de var med disse bøkene som også moderen hadde vokst opp med.
Her er ranselen fra 1. klasse – og i den har jeg gjemt unna skatter fra årene på barneskolen. Og hver dag fremover åpner jeg en ny luke med innhold fra denne vakre og røde ranselen min.
Jeg har gjemt unna i ranselen noen bøker – og min favoritt på den tiden var Detektiv Nancy Drew
At en slik bok kostet 17.50 for over 40 år siden, var nok mye penger den gangen 🙂
Og noen bøker min mor har lest og som jeg arvet eller rett og slett tok over 🙂
Då Jesus var fødd i Betlehem i Judea, i kong Herode`s dagar, kom det nokre vismenn frå Austerland til Jerusalem og spurde:
“Kvar er den jødekongen som no er fødd? Vi såg stjerna hans gå opp, og no er vi komne og vil hylla han”.
Då kong Herodes fekk høyra det, vart han svært uroleg, og heile Jerusalem med han. Han kalla saman alle overprestane og dei skriftlærde i folket og spurde dei ut kvar Messias skulle bli fødd.
“I Betlehem i Judea”, svara dei “for slik står det skrive hos profeten:
Du Betlehem i Juda land, blant fyrstane i Juda er du slett ikkje den ringaste. For frå deg skal det koma ein fyrste, ein hyrding for mitt folk Israel”.
Då kalla Herodes vismennene til seg i løynd og spurde dei nøye ut om kva tid stjerna hadde synt seg. Så sende han dei til Betlehem og sa: “Gå og forhøyr dykk nøye om barnet. Og når de har funne det, så sei frå til meg, så eg òg kan koma og hylla det”
Då dei hadde høyrt kva Kongen hadde å seia, tok dei i veg. Og sjå, stjerna som dei hadde sett koma opp, fòr føre dei heilt til ho vart ståande over staden der barnet var. Då dei såg stjerna, vart dei umåteleg glade. Dei gjekk inn i huset og fann barnet hos mora, Maria. Og dei fall på kne og hylla det. Så opna dei skrina sine og og bar fram gåver til barnet: gull, røykjelse og myrra. Men Gud varsla dei i ein draum at dei ikkje måtte fara attende til Herodes, og dei tok ein annan veg heim til landet sitt.
I dei dagane lèt keisar Augustus lysa ut at det skulle takast manntal over heile verda. Dette var første gongen dei tok ut manntal, og det hende medan Kvirinius var landshovding i Syria. Då fòr alle heim, kvar til sin by, og skulle skriva seg i manntalet.
Også Josef drog då frå byen Nasaret i Galilea og opp til Judea, til Davidsbyen, som heiter Betlehem, for han høyrde til Davids hus og ætt og skulle skriva seg der saman med Maria, som var lova bort til han. Ho venta då barn. Og medan dei var der, kom tida då ho skulle føda, og ho fekk son sin, den førstefødde. Ho sveipte han og la han i ei krubbe, for det var ikkje husrom for dei.
Det var nokre gjetarar der i området som var ute på marka og heldt vakt over flokken sin om natta. Med eitt stod ein Herrens engel framfor dei, og Herrens herlegdom lyste kringom dei. Då vart dei gripne av stor redsle.
Men engelen sa til dei: “Ver ikkje redde! Sjå, eg kjem til dykk med bod om ei stor glede, ei glede for heile folket: I dag er det fødd dykk ein frelsar i Davids by. Han er Messias, Herren. Og det skal de ha til teikn: De skal finne eit barn som er sveipt og ligg i ei krubbe.”
Brått var det ein stor himmelhær saman med engelen; dei lova Gud og song:
“Ære vere Gud i det høgste, og fred på jorda blant menneske Gud har glede i!”
Fra fjord og fjære fra fjell og dype dal et “Ære være!” i dag gjenlyde skal Fra kirketårne i fryds basuner støt for Guds enbårne som er i dag oss født! Vi var forlorne, nå er vi frelst av nød!
Til kirken samle seg fra hver gård og grend de unge, gamle av kvinner og av menn! Vi ønsker eder så glad en julefest, Guds rikes gleder, Guds fred i Jesus best! Hos hver som greder, vår Herre selv vær gjest!
Guds store under: Vi har hans engler hyst Krist hos oss blunder, Guds fred på jord er lyst! Ja, la kun høres Guds barns Halleluja, la strengen røres for Krist i Davids stad! Nå skal vi føres med ham til himlen glad!
I krybben smiler gudsbarnets nådeskinn mot hver som iler med hyrder til ham inn. Ved krybben nede – hvor blir vel sjelen full av bønn og bede, av myrra og av gull! Der er det glede, Gud er oss hjertens huld.
Ha takk, som treder til armods hytter ned! Ha takk, som gleder oss med din søte fred! Kom inn, o Kriste, tenn lys i hvermanns gård! La isen briste, gi varme snart og vår! La ingen miste hva godt din fødsel spår!
Her ute kulde er nu – og dypen sne, Guds himler fulle av stjerner dog å se. For oss opptennes en deilig nådens sol, Guds åsyn vendes til oss fra himlens stol. Når allting endes, vi der skal holde jul!
Ho spring under stjernene. Ei ung kvinne. Ein høyrer andedraga hennar. Stegas perlekjedevakre rytmar gjennom graset. Vindane som får desse slettene til å leva. Vindar som over eit draumars stille hav. Men under føtene hennar, nede ved det sølvskimrande grasets røter, er grunnen skjult i eit stille og blåsvart mørke. Ho spring i frykt. Ho veit ho er her ikkje aleine.
Ein stad stoppar ho og snur seg. Står der stivt og stille. Hovudet høgt og hjartet dunkande. For ho veit ho blir jaga.
Gjennom heile denne lange natta har ho sprunge, mens stjernene har dreidd om sine eigne aksar. Snart skal morgonen koma, snart skal stjernene forsvinna. Er ho då også sjølv dømt til å væra borte? Utan å stoppa vrir ho seg hastig halvt rundt. Håret som ein sveipande glorie om andletet. Då ser ho det ho visste måtte koma. No er det her. Det som gjennom heile denne fryktas natt har vore berre ei pinefull aning, ei kjensle som av undergang; no ser ho det. Der graset og stjernene møtest. Eit grufullt omriss. Eit frykteleg mørke. Og den vona ho heile tida har hatt, den vesle spinkle spirande vona, no er det som om ho visnar og døyr, og likevel spring ho. For her finst ingenting anna. Redsla jagar ho vidare, og ho kjenner ikkje lenger såra under føtene. Ho spring utan tankar og med hamrande hjarte og med auga halvt blinda av tårer. Då endar sletta. Då tek graset slutt. Det ligg eit stup for føtene hennar, og nedanfor stupet: ei brei og veldig elv gjennom natta.
Ho kastar seg ut. Ut i eit blåsvart, susande mørke. Ho fell langs harde, steile bergveggar. Ho fell gjennom augeblikk der tida synest å ha stoppa.
Elva fører ho med seg. Mens redsla er som ein tone i kvart forpinte hikst ho tek.
Det er som om ho høyrer ei kviskring no. Eit stille sus som stig frå djupa der nede. Eit messande kor, eit ekko av for lengst fortapte røyster. Ho høyrer dette koret, men ho ofrar det knapt nokon tanke. Ho har ingen krefter igjen. Likevel sym ho enno. Også mens morgonen kjem. Mens stjernene bleiknar og døyr. Denne siste morgonen. Mens kreftene og varmen hennar blir borte.
Då ser ho den andre breidda. For morgonen er i emning, og disen har drive unna, og ho ser den andre breidda. Så inderleg og så nær. Men ho kjennar knapt armane og føtene sine lenger. Ho veit ikkje om dei enno sparkar eller dreg ho framover. Slik kjem morgonen.
Og i det ho veit at alt må ta slutt, og at sjølv om ho kunne nådd dit inn berre med nokre siste, få tak, må ho likevel søkka, for ho har nådd si ytste grense, og armane og føtene hennar finst ikkje lenger, i dette augneblikket rører ho likevel botnen, og enno mens ho knapt forstår, gjev floda ho fri, og som i vantru sjanglar og stavrar ho seg opp på ei stille strand.
Ho løftar blikket og ser landet stiga bak breidda. Ho ser det finst stiar også langs denne breidda der menneske og dyr har gått. At det veks bær i lyngen. Og mens ho enno står her, mens ho kjenner sola byrja varma seg, veit ho at flukta er over. At her vil såra hennar gro.
