Nokon sa til meg,
eller rettare sagt, skreiv til meg,
desse orda:

Eg er så glad for at du
har
“ei hånd som kan halde ein penn”,
og forme tankane dine
så nakne og vonde.
Men samtidig skrive
det vonde litt vekk frå deg.
Slik at du kan sjå på det,
stirre det inn i “augene” og seie NEI.
Også lyfte blikket og sjå over det,
bortanfor det,
og sjå alt det vakre som smilar
til deg.

dedicat

Det traff meg så saligt.
For akkurat slik er det eg har det,
og det er akkurat slik eg gjer det.
Min terapi.

(Dette var ord fra bloggeren “dedicat”) til meg for ei tid tilbake –
som rørte meg.

Tusen takk!

mai 2018