I dag blei det plutselig energi til litt i hagen…………. Men bare litt………. for må ta det med ro pga nakke og skulder…… Men formen kommer seg litt etter litt 😀
Og si meg en ting; tror jeg katten sier her: er det ikke fred å få? Mr Sniff ligger i gressklipper-lomma eller der gresset samles 😀
Ja, egentlig er det vintertiden han ligger der da men………..
hund og katt er ivrige tilskuere – hunden vil hjelpe ved å røske greinene ut av hendene på meg og katten bare rusler rundt og mjauer og har halen i sky.
Stek i melange elller det du foretrekker å steke i.
1 ss farse på steikepanna – du får sikkert plass til 8 pr gang. Jeg stekte 13 kjøttkaker og resten av farsa tømte jeg i steikepanna og laga kjøttpudding. Kjøttpudding – deler i 2 eller 4 deler og fryser. Snerte å ta opp til et måltid.
Eg tåler så vel mykje smerte for å nå ein topp. Eg tåler så vel at dagar værte dårlege. Eg tåler så vel at eg brytast ned. Eg tåler så vel å bryte meg sjølv opp igjen. Eg tåler så vel nedturar – fordi eg kjem meg opp igjen. Eg tåler så vel kvardagen – for eg har lært meg til det. Eg tåler så mykje – men eg tåler ikkje din kritikk.
Tankespinn og i fokus er USYNLEG SJUK.
Det DU må tåle kvar dag, men som EG mistenkeleggjer fordi…….. Ja kvifor?
Du marmar og marmar om og om igjen om dette EG IKKJE SER. Være seg fysisk eller psykisk.
Er det forbudt å mestre – være glad og positiv – når ein har diagnoser monge ikkje forstår noko av?
Tenkjer eg nokon gong på kor heldig EG er som slepp bruke mine krefter på ein sjukdom? Tenkjer eg nokon gong på belastninga eg påførar eit menneske med mine mistankar og spekulasjonar?
Og i alle dagar – KVIFOR er EG så opptatt med det som feilar andre? Kvifor er eg ikkje glad for at EG står der EG står, og slepp det eg ikkje veit noko om – og eigentleg IKKJE heller kan sjå?
Du seier det igjen; EG ANAR IKKJE kva det kostar av smerte og innsats- være seg å stå opp ein dag – gå turen – bestige den toppen – smile og le – være sosial – og for den som er litt i arbeide – å møte opp på arbeide.
Men for ein gevinst det er gong på gong – å mestre!
Ja eg tenkjer mitt; “hahaha eg såg deg i går då du sprang som berre det. Ikkje noko som feilar der nei.”
Kvifor i det heile tatt tenkjer eg slik? Kvifor heller ikkje glede meg over kva kvar enkelt kan utrette?
Har EG så lite å bedrive tida mi med – at eg må engasjere meg i å snakke ned dei eg ikkje forstår….. som sliter utan at EG ser det?
Du trur ikkje det kan bli nok fokus på USYNLEG SJUK.
Og om EG ikkje forstår…… nei….. kan eg ikkje berre akseptere at vi alle er forskjellige?
Vær glad for det DU mestrar i kvardagen og bruk din energi på det!
Det er ei stor påkjenning for mange – dette å måtte forsvare seg – forklare kvifor ein ikkje jobbar – kvifor ein “berre” jobbar litt – kvifor ein er på behandlingsopphald – kvifor ein ikkje er sosial – kvifor ein ikkje gjer ditt og gjer datt.
Og når ein gjer alt det der – ja då er faktisk det også gale. Unnar eg ikkje ein med ein usynleg sjukdom å leve?
Livet er ikkje berre åtte til fire – livet er heile døgnet.
Og ikkje alle klarar arbeidslivet lenger – men har nok med å takle kvardagen. Livet er meir enn å gå til arbeidet.
Livet ER heile tida.
Som sagt før; hundre prosent ansatt i eigen kropp. Og EG forstår det ikkje uansett. Nei………….
Ditt hjarte svulmar over. Men gjer låkt når noko er gale, og bankar tungt i stundens alvor. Det gjer så låkt når nokon av dine har det låkt. Og du veit dei må ride av stormane sjølve. Ditt hjarte svulmar over av all kjærleik og godheit, men smertar når dei har det låkt.
