Ein lyttar og ser
Tek innover seg det ein klarar
Så klarar ein ikkje meir
og må ta avstand
Det er ikkje alt ein kan ta innover seg
Ikkje alt ein kan bære
Men ein lyttar og ein ser
Andre tider er det andre som må trå til og lytte
Det er godt det,
å vite at nokon lyttar og at nokon ser
Å bli sett
Eg ser deg men rekk ikkje heilt fram Men vit at eg ser deg
Er det ikkje litt håplaust å vite at nokon ser deg men ikkje rekk fram
Kva er vitsen då
Ein må da kunne nå fram og gje eit handtrykk og vise at ein ser
Eller er det bra nok å berre vite at ok, nokon ser uansett
Kven er det som ser då?
Det finnes så mange slags gleder
Det gjelder bare å finne de slik at en kan glede seg over de, og med de
Det finnes nok gleder for meg og for deg
Store og mindre gleder
I hverdag og til fest
Nødvendigvis er det ikke det at en alltid må lete etter de, gledene,
for de ligger der og venter på deg og dukker opp; titt tei sier sola
En slik enkel glede som utgjør så mye
Titt tei…
Så forskjellige øyne og tanker mener
Så forskjellige ører og følelser har trodd sitt
Men det var en kamp
Og når taket slipper sakte sakte
Så sitter man igjen i stillheten
Tusen spørsmål
Tusen millioner hvorfor og hva og hvis om
Tusen tanker og spørsmål som aldri blir besvart
Men øyeblikkene sitter der
Øynene og smilet
Latteren og handlingene
For det var slik en gang
Der og då var det akkurat det du trengte
Den ekstra kanelsnurren med litt vaniljekrem – eller var det tre eller fire…
Varma i mikroovnen og slukt på sekunder..
Mmmm og heile dietten rasar liksom saman
Eller berre sjå det på den måten at; “noko treng ein av og til”
Må no unne seg litt…
Sånn er det med den saka – og magen er som ein murstein
Mageknip..
Ingenting kjem ut – alt ligg der som ein gedigen klump
Eg vil ikkje spare på det!
Vil få det ut!
Er det samvetet som ligg der og gnurar?
Og kjenner du deg igjen – ja ikkje sant…
Det ein “stappar” i seg må no kome ut ein gong
Men ikkje i dag….
Føler at det legg seg både her og der…
No skal eg ikkje “unne meg” noko slikt meir
Heilt til neste gong…
Eg samlar på dei gode opplevingar i naturen
Naturen gjær meg heilare
Naturen samlar seg rundt meg og gir meg styrke
Eg samlar meg rundt naturen og innhalerar gode energiar, og alt det vakre
Det som er vissent og det som er nyutsprunge
Det som har stått ei stund og det som fell til jorda
Alt har ei meining – og eg dreg det til meg
Supar inn alt og delar det med den som vil
Ingen er påtvungen noko som helst
Det er heilt frivillig å sjå mine bilder og lese mine ord
Provoserande og tankevekkande
Irriterande og så àlt for mykje
Men eg samlar på dei gode opplevingar
Tek dei til mitt hjarte og inn i mi sjel
Der inne lagar det seg styrke
Ei styrke som gjer at eg kan stå oppreist
Ei styrke som gjer at eg finn den sjølvtilliten som skal til for å stå i det
For å stå i delinga av det som er mitt
Eg tek innover meg alt – klarar ikkje begrense det
Og det du seier med blikk og ord – går rett igjennom skjoldet mitt
Eg taklar irettesetting og ærligheit og eg taklar nedlatenheit og mistru
Eg taklar positive og negative tilbakemeldingar og eit klapp på skuldra gledar eit hjarte
Heilt til eg ikkje taklar det lenger og skjoldet ikkje held meg oppe
Då må eg ut i naturen igjen og finne ny styrke
Å samle tankane og tenke meg opp
Tenke positivt og ikkje leite etter alle feila
Ting du sa og ting som verte tolka
Eg er ein analysator og analyserar alt
Eg kan ikkje for det, men slik er det
Å overtenkje
Kva var meint der og kvifor sa nokon det
Eg prøvar samle på dei gode opplevingar
Men du må hjelpe meg
Eg klarar det ikkje åleine – sjølv om naturen er på mi side for det meste
Eg klarar ikkje stå og forsvara meg heile tida
Ikkje mistenk og misforstå
Kvifor ikkje være med på reisa og glede deg over livet
Kvar framgang treng eit klapp på skuldra
Ikkje eit skulande blikk og mistru
Eg taklar det meste til eg ikkje gjer det lenger
Kva med deg?
Klarar du å stå i det?
Holdning
Tar meg selv i å sitte krokrygget fremoverlent ved bordet
Rett opp ryggen
Site rak
Rak i ryggen
Rak holdning
Ja, det er det som er, pass på ryggen
Retter meg opp og kjenner det er godt
Dette er riktig
Så synker jeg sammen igjen
Tar meg selv i å sitte med krommet rygg
Rett deg opp og bak med skuldrene
Rak holdning
Phu dette er slitsomt
Det er rene treningsøkten
Skal jeg holde det slik hele dagen
Glemmer det fort
Tar meg selv i å sitte lutrygget foran matbordet
Herregud da menneske
Rett deg opp!
Aaaaarghh….
Finne roa
Opp bakkane – slite litt – motbakke – også kome opp og få utsikta
Følelsen av lykke ligg der i kvart steg – og alt rundt – vakrare eine fargen etter den andre
Tidleg morgen og kunne velge kvar turen skal gå… og så gjere det
Eg og hunden – naturen og lyset – å søke til fjellet – stillheita
Det mektige i bringa som pressar på
Det er ikkje til å beskrive
Det er så godt og så stort
Ei rein velsigning å ta inn over
Å søke til fjellet – sjelefred
De dagene…
Du tenker det når du våkner, og hodet holder på å eksplodere
Sovet alt for lenge… eller ikke alt for lenge, men over det som er normalen
Fordi du trengte det, kroppen trengte det
De dagene du kjenner tanker kommer du ikke vil være deg bekjent av
De leie tankene som gjør deg motløs og trist
Lei for at det er som det er, og du må leve med det
Rulle seg ut av sengen og sjangle seg ut på badet, så ut på kjøkkenet for å få den første dosen tabletter
Den første kopp med kaffe, roe helt ned,
kjenne på tårene som ligger i hjørnet og nesten renner over
Vil ikke
Det går over – sakte men sikkert letner det litt
Men det går ikke over…
Det bare stabiliserer seg i en modus som tåles
Tåleligehetsmodusen… et nytt ord?
Det går ikke over – bare legger seg til rette – skjermet av lindring som virker så optimalt som mulig
De dagene…
DU ser de ikke – men jeg ER de dagene – dag ut og dag inn
Og akkurat slike dager orker jeg egentlig ikke mer
Orker ikke mer smerte
Orker ikke en kropp som ikke fungerer
Orker ikke!
Men det må orkes – jeg vil – og jeg orker
Dette er de dagene som tankene blir tyngst og apparatet jobber på høygir for å snu nedturen
Og det går
Smil til verden og verden smiler tilbake
Trenger ikke så mye, bare at du ser meg av og til…
Ikke tro for mye om meg fordi jeg går mine turer
Det er livsgnisten som går der
Fortida innhenter når ein minst ventar det
Og ei berg og dalbane starter i sakte fart, og øker litt etter litt
Ein karusell i hodet
Fortida og livet som var, sorger og gleder om ein annan, innhentar og minner på
Det som var
Fortida,
arven som er delt ut
Slik var det og sånn vart det – det er det som er livet
Håndteringa gjer vi kvar og ein på vår måte
Ein stad landar vi, og berg og dalbana susar vidare utan at vi er med
Etter kvart stilnar karusellen og det blir ro i hodet
Valga har laga livet, og vi må stå han av på ein slags måte,
når fortida, karusellen og berg og dalbana kjem susande….
Kan vi være aleine,
heile livet
Og kva gjer det med oss – om vi blir det; aleine
Aleine i alt
Heilt aleine og ut av livet
Kven sørgar over og saknar
Kven minnast
Ei stjerne på himmelen,
men, den faller også ned og forsvinner
