Annonsørinnhold

Vårens aller fineste sneakers til henne

Veit ikkje om det er høgtid…
Men eit barn vil ha karbonadekake på skive…
Og i det eg og mor holder på å forberede maten, heime i barndomsheimen min,
strøymar det på med folk.
Ukjent slekt visstnok.
Eg handhelsar på alle,
og EI ser kjent ut og eg seier; DEG har eg sett før,
og ho vil ikkje ha det til at eg har sett ho før.
Det blir ei litt rar og trykkja stemning, mens ungane får karbonadesmørbrød.
Og dei andre får kaker og kaffe.
Småsnakk om slekt, toalettbesøk….
Så byrjar ein etter ein å røyse seg og seier dei må kome seg vidare.

Så sit eg på eit tog.
Veit eg skal gå gjennom ein skog for å kome meg heim, men dama foran og dama bak meg skal gå same vegen, så vi avtalar å slå følge.
Eg seier eg er glad for det då eg er usikker på kvar vegen går og at det er skummelt.

Så står eg på perrongen brått.
Og oppdagar at eg IKKJE har billett vidare.
Kvifor eg står på perrongen brått, veit eg ikkje.
Ser igjennom veska, prøvar å springe etter toget, men det er gått.
I veska er ingenting.
Ser fleire tog-betjeningar, men ingen har tid.
Så får eg huka ei dame i uniform og forklarar situasjonen.
Kikar gjennom veska igjen og ser mobilen.
Må ringe og seie eg må bli hente, for heldigvis har han bil heime.
Dama i uniform ber meg kome i luka, og der forklarar eg situasjonen.
Eg er stressa.
Det er allereide kø der, og uniformdama seier at EG må få sleppe fram til luka.
Dei blir irriterte rundt meg og bak meg, og køa blir større.

Dei pressar på.
Så eksploderar eg.

KVAR ER EINMETEREN for kvar enkelt av dokke???!!!

Bruk haude, seier eg.
Du  har lært du skal holde avstand eller?
Folk trekkjer på skuldrane, ristar på haude og pressar på.
Ein meter?
Drit i det…
Eg skal fram, seier dei…

Og kor dette gjekk veit eg ikkje, for meir hugsar eg ikkje.

Mette Josteinsdatter Kvalsvik

#draum #einmeter #hugsarikkje #eindrauminatta